Zeekomkommer

‘Dan, I catched a haai!’ Ik hoor het Martijn nog roepen in z’n beste Engels. Van wat er deze keer aan zijn hengel hangt wordt hij echter minder enthousiast. Het lijkt alsof hij toch flink beet heeft, aan de spanning op z’n hengel te zien. Maar ik moet me vooral niet te veel voorstellen, het zal wel een plant of een schoen zijn. Wat er boven water komt kunnen we niet direct thuisbrengen. Tot we het van dichtbij bekijken. Een komkommer. Een zee komkommer wel te verstaan, niet zo’n groene rakker van de groenteboer. Dat gekke beest lijkt wel een dikke rubberen kogel vol met water, loodzwaar dus. En vlak voordat hij aan het wateroppervlak komt, breekt dan ook de onverwoestbare amateur hengel van mi dushi. Beteuterd en vol ongeloof inspecteren we de vangst. Een dikke slijmerige taaie prop houdt stevig vast aan de haak. Dat ding probeert hem zelfs nog verder in te slikken. Zuigende en knijpende bewegingen doen de vishaak steeds verder verdwijnen. Ik word er bijna onpasselijk van. Martijn bevrijdt de komkommer uit zijn lijden, Vince weet niet wat hij ziet als de ingewanden van de komkommer tevoorschijn komen. Met een dikke plons verdwijnt onze vangst terug in het fjord.

We worden wakker in dichte mist en motregen. Hmm, wat zullen we doen? Vandaag staat namelijk de klim naar de Preikestolen op het programma. Een local vertelt ons dat het echt zal opklaren en zonnig wordt vandaag, daar vertrouwen we dan maar op. De zoete thee en energybars komen weer tevoorschijn, klaar voor een flinke klim. Zeker voor Vince zal dit een uitdaging worden. We pakken Guus goed in, doen nog een laatste plasstop en we gaan. Bij het eerste bankje wil Vince wel even zitten en wat lekkers eten. Nog even niet jongen, we zijn net de parkeerplaats afgelopen en het echte pad gaat nu pas beginnen. Op den duur staat iedere 50 meter een paaltje met hoe ver en hoe hoog en welke richting we gaan. Dus iedere 50 meter krijg ik dezelfde vraag; mam, hoe hoog zijn we nu? En hoe ver moeten we nog? Ik voel me net grote smurf. Maar ik zal Vince niet zoals brilsmurf behandelen hoor. Z’n kleine pootjes maken hele hoge passen als we een stuk moeten klimmen over grote rotsen. Maar hij blijft honderduit kletsen over school en Sinterklaas en Piet Piraatjes. Af en toe moppert hij een beetje maar hij is ook zo weer afgeleid. Met name door alle andere wandelaars. Er loopt van alles de berg op. Jong en oud, al is Vince wel een van de jongste, dik en dun, mens en hond (!) Heel veel mensen lopen met hun hond (in de hand, jawel) de berg op. Zoals wij Guusje in een drager hebben, lopen er best wat mensen met hun hond onder de arm. Een gezucht en gesteun dat je soms om je heen hoort. Toch komen ze allemaal boven. En jawel, de zon schijnt en de lucht is blauw.

Het ding op de Preikestolen is natuurlijk de immens diepe afgrond. Op het eerste gezicht vind ik de klif wel meevallen. Tot ik toch op het randje kruip en voorzichtig naar beneden kijk. M’n maag draait zich om en de achterkant van m’n tong wordt droog. Hm, toch best hoog zo. Vince is nieuwsgierig en loopt naar het randje. Hij is niet zo onder de indruk en loopt zorgeloos langs de klif. Met het hart in onze keel houden we z’n arm vast. Ook Guusje ziet geen gevaar en kruipt er vrolijk op los. Op veilige afstand van het randje genieten we van de inhoud van onze rugzak en van het uitzicht. Als we teruglopen, slaat de vermoeidheid wel een beetje toe bij onze kleine man. Martijn zet Vince in z’n nek en Guusje in de rugdrager. Heerlijk om mijn ‘kroost’ zo over het pad te zien hobbelen.

In Odda krijgen we van de lady in de Tourist Office de tip of advies om eens te gaan zwemmen. Een half uurtje hiervandaan is een hotel met een zwemkanaal. Ze belt nog even vlug het hotel om te checken of het mogelijk is dat wij met z’n vieren even langskomen. Geen probleem, het advies klinkt goed en daar gaan we. Onderweg valt pas het kwartje; we rieken.

Vanuit het niets doemt het witte imposante achttiende-eeuwse complex op. Five star, veel te sjiek voor ons. Vanaf de receptie krijgen we al een beetje een indruk van het zwembad aan het fjord. Wat een geweldig uitzicht. Hier willen we wel even plonzen! Het kanaal is letterlijk een kanaal, zo blijkt dit 88 meter lange kanaal het langste te zijn van Europa, dus. Het binnenbad stelt niet veel voor, maar het uitzicht van buiten is werkelijk het allermooiste uitzicht ooit vanuit een zwembad! De overige gasten, 80% bejaarde Yank met teveel poen en 20% touringcar-chinees met dikke jas en sunvisor worden wakker van onze veel te enthousiaste kleuter die in rap tempo met bommetjes het water over rand laat golven. Prima vol te houden zo, het zwemwater is 29c en de zon doet de rest.

Na afloop maken we nog even uitgebreid gebruik van de rainshower binnen. Dit was nodig en als frisse Japanse sneeuwapies cruzen we ontspannen door naar fjord van Kinsarvik. Geen vijf sterren, niet eens één, maar knus in de VW bus.