Allemansrecht

In een ontspannen tempo zwerven we via de vele kustwegen noordwaarts. De vrijheid, het gevoel van totale onafhankelijkheid, wordt na een aantal maanden van huis alsmaar versterkt door de rustgevende reisflow waar we ons in bevinden. Het gevoel alsof de hele wereld met al haar hectiek volledig aan je voorbij gaat. Een klein isolement waar je wordt ingezogen, een bubble waarin je andere reizigers niet te dicht bij je wenst. Een effect van het teruggetrokken bestaan tijdens wildkamperen op de meest ultieme plekken. Plekken zo mooi, die wil je niet delen.

Egoïstisch? Wellicht.

We zijn inmiddels al een aantal maal verrast dat het hier geldende “allenmansrecht” zeer letterlijk wordt genomen. Ultieme plekken zijn er genoeg, dagelijks weten we ze weer te vinden op de route die veelal over de binnendoor wegen leidt. Je staat ergens geïnstalleerd, het witte vouwdak uitgeklapt. Dit wordt door medecamperaars gezien als een uitnodiging en juist zij presteren het om die paar vierkante meter die nog over is naast ons busje in gebruik te nemen als parkeerplek. Ze rijden nog net niet over je tafeltje heen. Vol verbazing laten we dit allenmansrecht over ons heen komen. Het liefst wil je ze vriendelijk verzoeken op te rotten of beter gezegd; gun elkaar een beetje privacy en zoek je eigen plaatsje ergens anders. Maar hier krijg je meestal niet eens de gelegenheid voor, vaak blijft de camperdeur gesloten en is het geluid van een automatisch afstellende satellietschotel het eerste wat je hoort. Geen contact. Wat kom je hier doen dan? Als je je toch binnen je campertje opsluit, stiekem continu gluurt van achter je gordijntje en het Duitse journaal belangrijker vind dan de omgeving waarin je staat, zoek een camping of een geasfalteerd parkeerterrein. Het hoogseizoen is begonnen, dat is duidelijk.

Gelukkig zijn het uitzonderingen op de regel. Als het even kan gaan we voor de onverharde weg als het aankomt op het zoeken naar een mooi plekje. Smalle paadjes die nog net zichtbaar zijn en niet toegankelijk voor te groot uitgevallen wohnmobielen. Hier worden we gelukkig van.

De route die we afleggen blijft adembenemend mooi. De kleine Vegters worden hier grootgebracht met verse zalm en kabeljauw op de bbq en het drinken van kristalhelder smeltwater. Via Bodo arriveren we op de Lofoten en via Tromso en Alta komen we zo in de Far North of Havoysund. Geen Noordkaap voor ons, die commerciële attractie trekken we echt niet. Die laten we over voor onze medecamperaar.

Als we iemand in persoon zouden mogen bedanken voor al het moois wat Noorwegen te bieden heeft en waar we met z’n vieren de afgelopen twee maanden zo ultiem van hebben genoten zou deze dank ongekend groot zijn. Wat een schitterende plek op aarde.