the Tok of the town

In Noorwegen van zuid tot noord amper een mug te bekennen afgelopen twee maanden. Nu weten we waarom, ze zitten allemaal hier. Lapland, uitgestrekte naaldbossen en ontelbare meren. De ideale verblijfplaats voor el mosquito. Al snel zijn we allemaal slachtoffer en lopen we met jeukende plekken rond. Hier kan geen deet tegenop. Toch hebben we een mooi stukje Lapland gezien tijdens een dagje wandelen in een bos zo enorm groot. Hier zou je dagen in kunnen ronddwalen.

De Finnen weten wel raad met een flinke boomstam. Overal in het bos komen we hutten tegen, gemaakt van flinke stammen hout op speelse manier in elkaar gezet met een grote vuurpit in het midden en helemaal uitgerust om met een man of 20 te barbecueën. Tijdens onze wandeling stappen we in zo’n hut bij een Fins gezelschap. Wij schuilen voor de regen terwijl zij dikke worsten boven het vuur houden.

Het zijn aardige lui, de Finnen. Al doet de eerste indruk misschien anders aan. Toen we de grens passeerden en even een verkeerde afslag namen kregen we meteen een dikke vette middelvinger. Welcome to Finland. En ze stralen niet bepaald iets gezelligs uit, maar wanneer je een gesprek met ze aanknoopt blijken ze hartelijk en behulpzaam. Ze doen ons denken aan de Russen. Niet zo gek, daar zitten we immers vlakbij. Wel is het een lust voor het oog; deze grote, lompe figuren allemaal in trainingspak of iets anders wat vooral lekker zit en meest onflateus strak aan het lijf zit geplakt. De mannen dragen typische petjes en deze oer-man loopt uiteraard op Crocs. Stoere houthakkers en goudzoekers die zo uit ‘How we make the moon shine’ lijken te stappen, lopen het liefst op een comfortabel stuk rubber. Charmant. Wat een verschil met de verzorgde en over-gemanicuurde en opgemaakte mannen en vrouwen in de rest van Scandinavië. Komt het door de maandenlange isolatie? De zomer is hier net begonnen, sneeuwscooters staan nog op straat. Komt de mensch hier net uit hun winterhol gekropen? Wordt je afgestompt en schuw van een metersdik pak sneeuw om je heen? Wellicht. Maar er is misschien een andere verklaring. ’s Werelds vetste, hardste heavy metalbands komen uit Finland. Ineens zien we de tokkies vanuit een ander oogpunt. Die stuurse blikken, vreemde haarkleur, dikke onverzorgde lichamen, allemaal gehuld in zwarte shirts met voor ons onleesbare teksten en plaatjes van tijgers en doodskoppen. Zou dat het zijn?

We zijn in Kemi en vallen met onze (kinder)neus in de boter. Hier is vanmiddag alles uit de kast getrokken om de kinderen te vermaken. Vliegers, touwtje springen, schminken, skelter rijden, allemaal gratis. En als klap op de vuurpijl een kinderconcert. Een piratenband komt optreden. En jawel, ook de kindermuziek klinkt als heavy metal in de oren. Wij kijken toe en genieten van de entourage.

Na een paar verstoorde nachten waarin we bruut werden wakker geschud door backfires, slechte muziek en jankende motoren zoeken we de rust op in Lakeland. Het zuid oosten van Finland staat bekend om de ontelbare meren. Op de plattegrond zoeken we een afgelegen stuk groen aan het water en gaan op pad om te zien of onze bus daar überhaupt kan komen. De Finnen hebben dit stukje ook gevonden, uiteraard. Er liggen kleine bootjes te wachten tot ze naar de overkant van het water worden gevaren om daar aan te meren bij een van de vele hutjes. Af en toe stopt er een auto, voor een wandeling of om in een bootje te stappen. We zwemmen hier in heerlijk fris water, een paar maanden geleden was dit gehele meer nog vast bevroren, en ontdekken de zoetste blauwe bessen in het bos. ’s Avonds horen we bijzondere geluiden om ons heen, dit keer geen tokkies maar eerder ‘tok-tok-tok’ ergens hoog in de bomen.