Koningsontbijt

En weer worden we wakker op een betoverend mooi plekje, middenin de natuur. We zijn omgeven door grote reuzen met witte plakken op de top. Grillige bergruggen tekenen strak af tegen de blauwe lucht. 900 meter, klauterend steil de berg op, daar draaien wij onze hand niet (meer) voor om. Vince is inmiddels een echte berggeit, en als er maar ergens een goede stop wordt ingelast wandelt hij al kletsend en kakelend naar boven. En daar hebben we een prachtig uitzicht over het dal. Er vliegt een helikopter voorbij, en voor Vince is het maar moeilijk te bevatten dat die helikopter onder ons vliegt. “We staan hoger dan de helikopter mam!”

Dezelfde dag nog staan we van een heel ander uitzicht te genieten. Alesund kende ik wel van de plaatjes. Maar in het echt is het dus net zo mooi. Voor Martijn is het een feest van herkenning. Als we de stad in rijden komen straten, cafés en hotels hem weer bekend voor. Een paar jaar geleden heeft hij met collega’s deze contreien onveilig gemaakt. Ik herinner me vooral de verhalen over het ontzettend goede ontbijtbuffet in het hotel waar hij toen zat. Dat hotel heeft hij ons uiteraard al laten zien, en zelfs overwegen we om daar een keer ’s ochtends aan te schuiven. Maar zo’n buffet heeft een prijskaartje, zeker in Noorwegen.

In de tourist office vullen we de buggy met folders en plattegronden. Tot mijn oog valt op een family-deal. “Overnachting incl. ontbijt + toegang tot het Aquarium”. En nou mag je  3 x raden in welk hotel je verblijft, en ontbijt. Juist. Als Martijn een opmerking maakt over het ontbijt, weet de dame van de tourist office meteen waar hij het over heeft. Blijkbaar heeft dat hotel 3 jaar op rij een landelijke prijs gewonnen voor het beste ontbijtbuffet. We boeken de deal en stoppen per direct met eten.

Vince zit als een koning aan de ontbijttafel, wat wel toepasselijk is bij een koningsmaal als dit. Enorm uitgebreid, niet op te noemen hoeveel keuze. De serveersters dollen met Guusje en brengen heerlijke ochtenddrankjes rond (gember, sinaasappel, ananas hmmmm). 3 soorten smoothies, 4 soorten sapjes, koffie, thee, vers fruit, noem maar op. Er is een warme hoek waar pannenkoeken en wafels worden gebakken. Omeletten in alle soorten en maten, zelfs huisgemaakte leverpastei komt uit de oven. Nou laat ik die graag aan mijn neus voorbij gaan op de vroege ochtend. En net als ik denk, nu stop ik echt. Dit is echt het laatste, wordt een schaal met vers gebakken pecan-notentaart neergezet. Tja.

Terwijl we uitbuiken in de hotelkamer schuift Vince achter de laptop. Vandaag gaat hij namelijk skypen met zijn klas en dat is toch wel even spannend. Maar hij vindt het super leuk om iedereen weer even te zien en om te kunnen kletsen over Legoland en over wat hij eet (heel veel vis!). Vince verteld over het aquarium waar we naar toe gaan. Hij heeft al een plattegrond met een route uitgestippeld. Na het skypen checken we uit en gaan we visjes kijken. Het was fijn om na twee maanden weer eens in een bed te slapen, maar toch kijken we er naar uit om weer in de bus te gaan. Gelukkig maar!

Via de Atlanterhavsvegen rijden we verder naar het noorden. Het is een grijze dag en dat heeft wel iets op deze route. In Kristiansund lopen we via een oude scheepswerf bij een klein cafeetje binnen. Hier staat zomaar een Ami te schitteren in een hoekje. En hij werkt nog ook, ‘no milk today’ schelt door de speakers. Wij snoepen van een dikke zoete pannenkoek en kruipen dan weer knus ons busje in. Op naar Trondheim. Zonder verwachtingen komen we deze stad binnen. We parkeren de bus en springen op de fiets. De hele middag hangen we rond bij het fort, waar nog oude kanonnen staan en in een klein museum zijn ‘echte Piet-piraatjes verkleed in schietpakken’ aldus Vince. Etalagepoppen staan in uniform tentoongesteld. Hij zit met een grote koptelefoon naar de Noorse geschiedenis te luisteren, in het Noors, en is niet weg te krijgen bij al dit moois. Vlakbij de stad is een groot groen gebied. Bymarken, daar vinden we een mooi plekje om te overnachten. Zo dichtbij de stad en toch middenin de natuur. Martijn pakt zijn fiets en ik loop met de kindjes een ronde. Wij wandelen langs een groot meer, terwijl Martijn zich in het zweet werkt op weg naar een paar mooie toppen. Enthousiast krijgen we te horen hoe mooi het is verderop en hoe uitdagend de fietsroute was met lange spectaculaire afdalingen. We maken plannen om hier morgen nog een dagje rond te hangen, maar als we wakker worden met regen en dikke grijze lucht pakken we de boel in en gaan we weer verder.

Na een uur lang op onverharde weg, komen we uit bij een prima plekje om midzomernacht te vieren. Middenin de natuur, aan een rivier tussen de naaldbomen. Onderweg hier naar toe hebben we wilde vosjes gezien. Een nest met jongen, zwarte kopjes met een witte punt op hun staart, keek ons geschrokken aan. Zo schattig. Onze eigen jonkies zitten met hongerige oogjes naar de worst te turen op de bbq. Midzomernacht wordt hier met familie gevierd, rond de bbq waar eigenlijk altijd worst op ligt. En met een groot vreugdevuur. Dus we doen maar gewoon mee met deze traditie. De mannen sprokkelen hout en stoken een mooi fikkie. De gloeiend hete kolen geven de worstjes een krokant jasje.

We zijn wel gewend dat de zon de hele dag en nacht schijnt, maar vannacht is het toch speciaal en lijkt ze net wat feller te schijnen. Ons eigen vreugdevuur gaat lekker, om 00:00 uur staan we nog bij volle zon om ons heen te kijken en het landschap in ons op te nemen. Tot we aan de overkant een groot beest zien grazen. Een eland, die hebben we nog niet zo veel gezien. Hij kijkt ons even aan, alsof hij gedag zegt, en graast dan op zijn gemak verder. We proosten op deze mooie natuur en op het geluk dat wij beleven in deze reis met z’n vieren.