Dreigement

Via de spiralentunnel in Drammen, een uitgehakte wokkel in een rots waardoor je met je auto boven op de berg kan komen en na een korte overnachting naast de watervallen van Kongsberg zetten we koers richting Rjukan. De hoogvlakte van Zuid Noorwegen met de Gaustatoppen als summit. Vanuit het dal klimmen we in z’n tweede versnelling naar een hoogte tot boven de boomgrens. Verrast zijn we op deze hoogte door de grote hoeveelheid sneeuw en bevroren meren. De normaal vrij eenvoudig te beklimmen berg zag er in de folders wel degelijk anders uit. Er ligt zo veel sneeuw dat zelfs het pad dat naar de top leidt moeilijk te vinden is. Toch gaan we ervoor. Het is schitterend weer en de zoete thee en energybars krijgen ons wel aan de top.

De warme trui gaat uit en met slechts een thermoshirt en windstopper leggen we de eerste kilometer af. Ik met Guus vol goede moed voorop, daarachter Vince en Han, probeer de nog vaag zichtbare sporen te volgen. De aangegeven markering staat middels een rode T geschilderd op de stenen langs het pad. Vanwege de dikke laag sneeuw is het nu gissen hoe we moeten lopen. Onder de laag sneeuw stroomt water, en ik zak met Guus op m’n rug steeds dieper weg in de sneeuw. Als ik maar niet volledig in de sneeuw verdwijn. De angst bij Vince maar ook bij Han slaat toe. Zijn GoreTex schoentjes reiken niet tot aan zijn liezen, er is voor hem geen doorkomen meer aan. Ik besluit een stuk vooruit te gaan in de hoop daar beter terrein of zelfs een zichtbaar pad aan te treffen. Keep on dreaming. Natuurlijk vinden we dat niet. De omstandigheden verslechteren alleen maar. Ik zie veel smeltwater vanaf de top naar beneden stromen dat zich onder ons verspreid in kleinere aftakkingen onder de laag sneeuw. Best riskant en dan opeens hoor ik mijn schoonmoeder die bij ons vertrek nog een laatste zin uitsprak: “Denkt erom, da ge ze wir goed thuis brengt”. En met dat dreigement in m’n achterhoofd keer ik om. Bij de afdaling zakken we nog verder weg dan tijdens de klim. Vanaf m’n knieën is alles zeiknat en de kou slaat toe. Vince is al aan de terugweg begonnen, die gelooft het wel.

In de luwte is op een hoger en tevens zonniger gedeelte de heide kurkdroog. Dat leent zich uitstekend voor een picknick met uitzicht op de verblindende witte top. We zijn erg vroeg in het seizoen, eigenlijk net iets te vroeg. De meeste wegen zijn nog maar net geopend na de extreme winter in de regio. De toeristenroutes die we rijden zijn bijna te mooi om te verwoorden en nu nog zo verlaten dat het voelt alsof we de enige zijn. Dit zal vast niet lang zo blijven, maar tot die tijd genieten we hier van. De smalle enkelbaans weg met aan weerszijde een metershoge muur van sneeuw traverseert door de hoogvlakte. Je zou werkelijk om de 100 meter willen stoppen voor een foto. Wat heeft dit land qua natuur bizar veel te bieden. Witte rivieren en ontelbare watervallen, de fjorden, de vergezichten, de gezellige kleurrijke dorpen en steden. Soms wordt het ons net iets te veel. We vallen van de ene verbazing in de andere. Terwijl het land ontwaakt van een diepe winterslaap schijnt de zon hevig en zorgt het vele ijskoude smeltwater voor een mooi en bijna muzikaal spektakel en tevens een vruchtbare bodem, alles staat in bloei. Nietszeggend en ultiem genietend dwalen we ongestoord door onze roadtrip die met vlagen als zeer onwerkelijk wordt ervaren.