Into the wild

Daar waar onze mede camperaar vastloopt en samenschoolt met lotgenoten op kale geasfalteerde plateaus en overvolle campings kunnen wij, gezien de geringe omvang van de bus, onze weg voortzetten naar juist die ultieme spot waar je normaal slechts van kan dromen. Ver weg van alles en iedereen. Into the wild.

Veelal zonder enige voorziening maar ook zeer voordelig. De schoonheid waar we ons in begeven valt sowieso niet in geld uit te drukken. Het gevoel dat bij je los wordt gemaakt als je op een nieuwe locatie weer verrast wordt door een adembenemend vergezicht vanaf die rost aan de rand van het strand in een fjord, blijft onbeschrijflijk. Telkens wanneer we een plek na enkele dagen verlaten en het inmiddels voelt als thuis vragen we ons af of dit nog valt te evenaren. Zo ver geen tegenvallers.

De bus houdt het prima vol en aan het leven in de kleine ruimte met z’n vieren, zijn we meer dan volledig gewend. Hoeveel heeft een mens nodig? Zelfs een flink deel van onze bagage staat klaar om teruggestuurd te worden. Een krat en een bigshopper vol spullen waar we niks mee doen kunnen weg. Al die overbodige onzin die je meesleept. Waar Vince uiteindelijk mee speelt is takken, stenen en een stuk touw. Van lege potjes bouwt hij zijn eigen mierenterrarium. Verder speelt ons leven zich voornamelijk buiten af. Dat is waar het om gaat. De schuifdeur gaat open en daar is alle ruimte die je wenst. Guusje in de Tough Traveller en met een opgetopte daypack met water, voer en hengel als standaard uitrusting trekken we uren de natuur in. Meestal zonder plan. Door dichte bossen, over kleine beekjes en klauteren of soms zelfs flink klimmen over steile rotsen. Vliegend van rost naar rots krijgt die kleine blonde de souplesse van een getrainde berggeit. Guus achterin die zak vindt alles prima, die maakt zich niet zo snel druk en doet geregeld even haar oogjes dicht. Een klein wit bolletje haar is dan het enige wat nog zichtbaar is. Zachtjes ligt ze te knorren en af en toe een diepe ademteug laat weten dat ze volledig is vertrokken.

Boven het kampvuur aan een fjord hangen er behalve kruidige worstjes ook marshmallows met jawel, aardbeien uit Hoogstraten. Veel uiteten doen we niet maar de lokale supermarkt is absoluut aan ons besteed. Eten blijft een verrukkelijke hobby. En sinds die twee kleine Vegters bijna dezelfde dosis wegwerken als wij, gaat er een aardige hoeveelheid voedsel doorheen. Kilo’s fruit en brood is binnen no time verdwenen. Eten wanneer je eten kan. En die tijd hebben we.

Uiteraard spenderen we ook tijd in de bus. De uurtjes die wel binnen worden doorgebracht zijn meestal knus en gezellig. Hoewel er binnen niet al te veel ruimte is kunnen de kleintjes toch als het nodig is ieder een eigen ruimte hebben. Zowel op de eerste verdieping als achterin kunnen twee afzonderlijke kamertjes worden gemaakt en hebben wij zelf nog alle ruimte in het leefgedeelte. Het liefst spelen ze samen op de eerste verdieping, alias Dojo. Doffe klappen en dreunen doen vermoeden dat het er niet altijd even zachtzinnig aan toe gaat zodra we er even geen zicht op hebben. Guus kan bij terugkomst thuis vrijwel direct op voor de blauwe band.

Volgens de locals zijn de aangename temperaturen zeer ongebruikelijk. Wij weten niet beter. Wat wel opvalt is dat er in de regio zuid Scandinavië meer goed verbouwde Harley’s gebruik maken van het asfalt dan de veilige optie VW Golf. Tevens fleurt ook de Amerikaanse bolide het straatbeeld met regelmaat op. Een aangenaam verschijnsel wel te verstaan.

We stappen uit in Fredrikstad. ’s Ochtends hebben we nog in korte broek en t-shirt gezongen voor opa. Nu zijn we onze slippers aan het omruilen voor dikke sokken en dichte schoenen. Het is bijna 10 graden koeler en er staan een gure wind. Brrrr, hier moet ik echt even aan wennen zeg. We bekijken de oude binnenstad en kruipen dan weer dicht tegen elkaar aan in de bus. Kacheltje aan, kop thee erbij. Even opwarmen zeg! En nu? We kijken op de kaart en zijn bijna geneigd om terug Zweden in te rijden. Maar dat doen we niet. Onder Fredrikstad liggen nog een paar eilanden. Volgens de Noren mooi en bijzonder genoeg om ze tot nasjonalpark te benoemen. Let’s go.

Een klein uurtje later valt onze mond (weer) open van verbazing. Werkelijk. De zon verwarmt een bijna verlate baai en kort daarachter begint een bos. We zien een paar boten aan de horizon. Hier kunnen we onszelf wel een paar dagen vermaken. De gekochte marshmallows en aardbeien blijken later een perfecte combinatie boven het vuur. Als we de volgende dag het bos verder ingaan, ontdekken we schommels van touwen en dikke takken en lopen we zo via het naaldbos de rotsen op die een prachtig uitzicht geven over het fjord met z’n baaien. Het is een groot speelparadijs, met strand en bos zo dicht bij elkaar. Vince breidt zijn verzameling takken en stenen verder uit. Als z’n zus er niet een hap van neemt! Die stopt werkelijk alles wat ze te pakken krijgt in haar mond.

Na enkele dagen in de ultieme relaxmodus, van kampvuur op het strand en een zachte rode port met schimmelkaas tijdens de zonsondergang, verlaten we de rust van Skjaerhalden’s Storesand Ytre Hvaler Nature Reserve en zoeken we de drukte van de hoofdstad op. 17 mei is voor de Noren de belangrijkste dag van het jaar, Nasjonaldag.

Zoals gebruikelijk zijn we ook vandaag vroeg uit de veren en staan we op de bewuste ochtend van 17 mei op een topplek vlak voor het koninklijkhuis te wachten op het grootste spektakel van het jaar. Zonder een goed idee te hebben van wat ons te wachten staat weten we alleen dat deze dag extreem nationalistisch over zal komen op buitenstaanders zoals wij. De optocht door de stad, waarbij 60.000 kinderen met kleine Noorse vlaggetjes worden begeleid door volwassenen met grote Noorse vlaggen, leidt langs dit koninklijkhuis. Op het moment suprême groet een ieder de leden van het koninklijkhuis door uit volle borst drie keer hoera te roepen.

Langzaam loopt het plein voor ons vol. Dat we hier buiten de boot vallen is wel duidelijk. Werkelijk iedereen heeft zich in klederdracht gehesen! Zodra het apenpakje aan is gaat de borst vooruit en straalt het nationalisme ervan af. Dat geeft zacht gezegd, nogal een arrogante indruk. Ze nemen het hier wel erg serieus. We zijn immers maar te gast en passen ons aan door Vince ook te laten zwaaien met een Noors vlaggetje. Vol verbazing en ongeloof bekijken we het geheel vanaf ons mooie plekje op Hollandse wijze met een thermos koffie en broodjes. Later blijkt dat deze locatie alleen voor genodigden is. Door onze vroege aankomst hebben we de security onbewust omzeilt. Wat een volk.

Nu vlug terug naar Zweden. Op naar Värmland. Er komt regen aan in zuid Noorwegen. Met twee tot drie reisopties laten we ons meestal door Weather-Forcast leiden naar de plek waar de zon schijnt. Dat is het voordeel van reizen zonder plan. Alleen in Denemarken hebben we een paar dagen minder weer gehad, verder elke dag zon. Soms kunnen we voor vertrek niet geloven dat iets verderop de zon wel schijnt maar tot dusver heeft de Pelleboer van weather-forecast zijn voorspellingen juist gehad. En daar mag op gedronken worden. Maar dan wel in Zweden. Op het terras in Oslo vroegen ze voor een Chimay Triple omgerekend €24,-.