Lang zal ze leven

“Mogguh Vince, gefeliciteerd met je zusje”, bromt een man een zware ochtend stem die voor ons de deur van het gedateerde sanitairgebouw openhoudt. Vince knikt en passeert de man zonder hem aan te kijken. Ik ben enigszins verbaast door de opmerking van de voor mij onbekende man maar neem de vriendelijke felicitatie met een glimlach van hem aan. Niet veel later valt het kwartje, onze kleine blonde kroegtijger heeft gisterenmiddag even een momentje zonder ons gehad in de bruine campingkroeg waar de vastgeroeste campinggasten dagelijks samenkomen.

Het wit gekleurde gras dat stijf staat van de vorst kraakt onder mijn teenslippers terwijl we hand in hand terugwandelen naar de bus. Om af te niften, zo koud is het geweest afgelopen nacht. En dat op de mooie 23 april. Met beleid en zonder al te veel lawaai duw ik de schuifdeur van de bus open. Vince schopt z’n slippers uit, kruipt vlug tussen mij door en wipt zoals altijd als eerste naar binnen. De Webasto zorgt hier voor een zeer aangename temperatuur. De gedachte schiet mij te binnen waarbij ik thuis zit te dubben over het feit, wel of geen standkachel in te bouwen in de bus. Zonder was absoluut geen optie geweest.

Een grote glimlach waarbij haar enige drie ondertanden tevoorschijn komen zorgt eveneens voor een prettige warmte. Daar zit ze dan, midden op het bed te stralen voor de feestverlichting. Een vrolijke slinger van gekleurde ijsjes met daarin ledlampjes verlicht de kleine ruimte sfeervol. Drie, twee, één. En luidkeels zingen we haar toe met de voor ons allen bekende verjaardagliedjes. Haar lieve glimlach maakt snel plaats voor een blik van verbazing. De drie tandjes blijven zichtbaar maar dan in een opengevallen mond. “Wat gebeurt hier?”, is af te lezen van de jarige haar koppie.

We pakken ons boeltje routinematig in verlaten ons gewaardeerde vaderland. Vanuit het oude vestingstadje Bourtange is het slechts een dik uur naar Bremen.

Tussen junkies en bedelende Roemenen lopen we door het centraal station van Bremen richting de oude stadkern van de Hanzestad. Alsof je door de tovertunnel van Delfshaven loopt, plots belanden we in een wirwar van knusse oude steegjes en gezellige drukte. 23 april, niet alleen de dag van Guus maar ook wereld boekendag waarbij voor de ingang van de stadsbibliotheek gratis nieuwe boeken worden uitgedeeld. De interesse is gewekt bij Vince en zonder tegenstribbelen laat hij zich opslokken door de krioelende menigte waar overduidelijk geen plaats is voor onze Koelstra. Aan de rand van de mensenmassa wachten we even tot die kleine blonde kleuter weer vol trots tevoorschijn komt met een stapeltje kinderboeken. Duitse kinderboeken.

Na de warme apfelstrudel met ijs en slagroom, een Wiener Sand torte en een puntje Daimlercake draaien de wielen weer en cruzen we met een ontspannen tempo noordwaarts over de Duitse autobahn. Die calorieënbom en het monotone gebrom van de tweeëneenhalve liter diesel zorgen voor een stilleven op de achterbank. In comateuze toestand vliegen voor die twee ongemerkt de uurtjes voorbij en voor we het weten naderen we de grens van Denemarken. Genoeg kilometers afgelegd, tijd voor een stop.

Er is natuurlijk maar één doel in deze trip. En dat is het bezoek aan het befaamde Legoland. Als je aan Vince vraagt waar hij heen gaat, zolang met papa en mama en z’n zus op pad, dan zegt hij steevast; Legoland. Ook bij onze eerste stop in Kaatsheuvel met de pagode op de achtergrond. Daar vroeg iedereen, jij gaat zeker naar de Efteling? Die blik, ‘hoezo Efteling?! Nee, ik ga naar Legoland!’ Billund komt nu wel erg dichtbij, al beseft meneer dat nog niet helemaal.

Zodra we de grens passeren en we op Deens grondgebied de snelweg verlaten valt er een oase van rust om ons heen. Dit klinkt misschien lekker maar zodra we in de zoveelste verlaten stad aankomen stellen we ons toch de vraag, “waar de F is iedereen??”. Zelfs in Ribe, de oudste stad van Denemarken is geen enkele sterveling te bekennen op straat.

Na deze iets te rustige dagen veranderd ook nog het weerbeeld en pakken we net een staartje mee van de ellende die ook in Nederland valt. Vanwege storm, hagel en natte sneeuw worden we in een versneld tempo richting Billund getrokken. Lalandia resort op steenworp afstand van Legoland biedt met het grootste overdekte zwembadparadijs van Scandinavië een prima schuilplek voor aankomende dagen.

Op de dag met de minste nattigheid steken we de straat over en staat Vince oog in oog met zijn doel; Legoland. Zo blij als een kleuter kan zijn gaat hij met papa en mama in de drakenboot, piratenboot enz. Van enthousiasme gaan we in de looppas van attractie naar attractie en crossen we Guusje overal mee naar toe op deze vrolijke familiedag. Terug in het Deense houten huisje horen we zachtjes iemand snikken, zo zacht dat het van buiten lijkt te komen. Daar staat ze, heel stilletjes snikkend te wachten tot ze ons weer verder mag brengen op dit avontuur. We zijn je niet vergeten hoor mooie witte tijger. Morgenochtend mag je ons weer van dienst zijn. Het huisje was voor een paar dagen prima maar het verlangen op wielen naar het onbekende is groot.

We volgen de zon en die leidt ons regelrecht naar Kopenhagen, met een tussenstop in Roskilde. In dit stukje Denemarken is meer leven is dan de eerste plekken die we hebben bezocht. En de zon schijnt buitengewoon! We wandelen door het centrum van Roskilde waar het druk is en gezellig, met live muziek op iedere straathoek. Das Bus brengt ons vervolgens in no time naar Kopenhagen. Omdat ze niet zo groot is, rijdt ze ons zonder moeite dwars door de binnenstad, zo langs de Nyhavn en één of andere zeemeermin die ooit onthoofd is geweest.

We overnachten illegaal in het centrum van de stad tegenover Dong Energy en likken onze vingers af bij een portabello burger in deze heerlijke stad. Met een biertje in de hand en onze blote voeten in het gras genieten we van de betoverende en relaxte sfeer van Tivoli.

Deze trip staat absoluut niet in vergelijking met de tweejarige Asia Foodtrip. Ten eerste is het nu vele malen dichterbij huis en zo minder onbekend, ten tweede zijn we in aantal verdubbeld van twee naar vier. Dit zorgt samen voor een stuk minder spannende verhalen maar absoluut geen minder mooie tijd. Inmiddels zitten we weer in die zo verrukkelijke travelflow waarbij je zonder zorgen en zonder iets te moeten, de dag plukt. Maar nu als familie, dit zouden we nooit zonder die twee kleintjes willen doen. It doesn’t get much better than this.